Ad naar Santiago

Dag 34 Wat heeft de Camino je gebracht

Ja, en wat heeft de Camino je nu gebracht? Zoals ik het nu ervaar. Veel. Heel veel. Het is een prachtige Camino geworden. De beslissing om te gaan heeft mijn leven een krachtige nieuwe impuls gegeven. Zowel fysiek als mentaal. En dat is soms broodnodig als je wat ouder wordt. Ongemerkt, sluipend, had ik toch de neiging langzaam in te kakken. En met de Camino kies je om lichamelijk en mentaal een totaal ander pad in te slaan. De roep van de Camino is dus eigenlijk ook een krachtige wake-up call. Je gaat ver buiten je comfortzone.

Al vanaf de eerste dag dat je besloten hebt te gaan moet je behoorlijk aan de bak. Trainen met rugzak. Je begint met korte, vlakke afstanden. De eerste training rond 7 km, was ik al moe en alles deed zeer. En die afstanden moet je langzaam opvoeren in frequentie (je moet iedere dag op pad kunnen gaan), in afstand (je moet iedere dag wel 20-25 km aankunnen, met uitschieters naar 30+). En in zwaarte (iedere etappe heeft iedere dag steeds wel een paar honderd meter klimmen én dalen op het menu). En dat over heel diverse paden. Uiteindelijk natuurlijk veel te weinig getraind. Het weer werkte thuis ook niet mee; steeds heel veel regen. Bij de start was het wel zo dat ik pas na de eerste 15/20 km moe werd.

Dan ga je op pad. Je ontmoet vanaf de eerste dag veel nieuwe mensen. Maar je weet nooit waar je zult slapen. Je moet iedere dag je bed opmaken. En een plek zoeken waar je kunt eten. Het weer onderweg was prima. Geen regen. Wel regelmatig koud en zwaar bewolkt. Geen echt Spaans warm, laat staan heet weer. De maand juni om de Camino te gaan was uitstekend. Lekker lang licht. En dat is prettig omdat je 's morgens vaak heel vroeg vertrekt (half zes) .Vijf uur op. Je neemt een paar slokken water. Eet een banaan. En gaat op pad. Het is een pittige tocht. Op sommige momenten ook loodzwaar.

En toch. Het is een prachtige tocht. Door schitterende landschappen, dorpen en steden. En je hoort onlosmakelijk tot een groep: pelgrims. Je ontmoet hele mooie mensen. En je ontdekt dat je het aankunt. Dat geeft best een gevoel van trots en voldoening. Daarbij komt dat pelgrimeren één van de weinige activiteiten in je leven is waarbij je zonder enige terughoudendheid kunt, mag en moet zeggen: ik heb het gedaan. Niemand anders.

Nu ben ik in Santiago. Sterker ik schrijf dit terwijl ik in de kathedraal wacht op het begin van de pelgrimsmis van 12.00 uur. Het is nu (half twaalf) al vol. Ik was al binnen om 11.00 uur! Op het plein voor de kathedraal is het al weer heel druk met blije mensen. Voor de ingang staat een rij van zeker tweehonderd meter. Dus wat heeft de Camino mij gebracht? Samengevat: Nieuw leven... Deze Camino is morgen voltooid. Het was prachtig. Morgen is Marja in Salamanca. Ik reis daar morgen ook heen. Dan dus vakantie... Hier alvast: dank aan allen die met mij mee gereisd zijn.