Ad naar Santiago

Dag 16 Van Sahagun naar Reliegos

Vandaag: 32,5 km. Totaal: 450 km. Na een lange dag arriveer ik in Sahagun. Eerst een bed zoeken. De eerste herberg zit vol. De volgende heeft wel een bed. Is wel duurder. Blijkt een eigen kamer te zijn met twee bedden, en een eigen badkamer. Ik hap gelijk toe. Heerlijk. 

 

De Spaanse spoorwegen functioneren heel goed. Het systeem om een vervoerbewijs te kopen is prima. Er staat, op het verder onbemande station, een soort terminal. Door die te activeren krijg je een online beeldverbinding met een medewerker. Die vraagt wat je wilt. Het enige probleem is dat de medewerker die ik op beeld krijg alleen maar vloeiend Spaans spreekt en evenveel Engels als ik Spaans. Dat werkt dus helemaal niet. Ze blijft het wel hardnekkig proberen. 

 

Gelukkig wordt ik geholpen door een Duitse oudere pelgrim die wat Spaans spreekt. Hij moet voor een medisch onderzoek van zijn been naar een specialist. Hij kreeg bij het kopen van zijn kaartje gelijk een Engels sprekende medewerker aan de lijn. In minder dan geen tijd had hij een vervoersbewijs.Je moet allerlei vragen beantwoorden door het intypen van de antwoorden op een online toetsenbord. Natuurlijk je bestemming. Maar ook je paspoortnummer en email adres. Uiteindelijk krijgt de mevrouw ook door dat het zo niet werkt na ruim twintig minuten worstelen en tussendoor bidden en smeken om een Engelssprekende medewerker. Uiteindelijk krijg ik die op het beeld. En dan is het zo gepiept. 

 

De treinen zijn comfortabel. Wat wel opvalt is de aanwezigheid van duidelijk herkenbare beveiligers in Palencia. Een wat groter station, maar nog vele malen kleiner dan bv Arnhem. En die beveiligers zijn voortdurend aan het werk. Reizen ook mee. Dus staan niet alleen met elkaar te praten. Al met al een verrijkende ervaring. 

 

Zo, het 'werk' is weer gedaan. Technisch een lichte etappe. Fysiek en psychisch zwaar. Een lange etappe met ruim 32 km. Over lange, kaarsrechte, wegen. Geen voorzieningen. Heb het geluk dat ik halverwege Carmina (37) inhaal. We komen aan de praat. Ze is Canadese. Getrouwd. Geen kinderen. Ze heeft ontslag genomen. Had ern baan als ontwikkelaar van apps. Haar grote verdriet is het overlijden van haar hond. Ze is al weken in Spanje. Barcelona, Madrid. En nu de camino. Ze is aangenaam gezelschap op een anders hele saaie etappe. We lopen wel meer dan de helft van de etappe samen op. In Reliegos splitsen onze wegen zich. Zij moet nog door. Ik blijf hier. Vermoedelijk zien we elkaar niet meer want ze blijft een paar dagen in Leon. En ik ga door...