Het geheim van de Camino...

Wat is toch het geheim van de Camino. Waarom raken zoveel pelgrims er aan verslaafd. Waarom verandert de Camino voor zoveel pelgrims hun leven?

Eigenlijk is het heel simpel: omdat je in een omgeving komt waarbij iedereen onbevooroordeeld tegenover elkaar staat. Als je een pelgrimsreis maakt, heb je daar voor alle anderen geen geschiedenis. Iedereen start als een anoniem mens. En in die anonimiteit word je gewaardeerd en op echte waarde geschat. Zoals je dan bent. Door alle medepelgrims. Die allemaal datzelfde gevoel ervaren. Die openstaan voor elkaar. En dat mondt erin uit dat je elkaar helpt en moed in praat. Dat je praat over de diepste drijfveren die je tot de pelgrimsreis gebracht hebben. Dat je elkaar raad geeft. Levenservaringen deelt. En dat gaat vanzelf.

Uiteindelijk hoor je tot dezelfde familie. Iedereen met zijn eigen voornaam. Maar iedereen ook met dezelfde achternaam; Camino. En zo werkt het echt. Bij het uitwisselen van telefoonnummers is de achternaam steevast: Camino.

Uiteindelijk heb je allemaal hetzelfde doel. De tocht volbrengen. Het grote geheim van de Camino is dat je jezelf kan vinden. En van daaruit verder kan gaan met leven. Daardoor verandert de Camino ook levens van veel mensen. Geïnspireerd door de onvergetelijke ervaring van de Camino.

Met deze bijdrage sluit ik mijn Camino af. Dank aan iedereen die mij gevolgd heeft. Die mij bemoedigd hebben en die mij geholpen hebben. Speciaal Marja, mijn vrouw en Jenneke, mijn oudste dochter. 

 

 

Dag 20: Santiago

Ze ploft naast me neer in de bus. Heeft ook weinig keus, het is de enige vrije plek. We reizen naar Santiago. Ullamaija, 45 jaar Finland. Verpleegkundige. Ze had een ticket voor een bus later maar die doet er twee uur langer over. En dat past haar heel slecht. Vanuit Santiago gaat ze direct door met de hoge snelheidstrein naar Madrid. Vannacht vliegt ze terug naar Finland. Ze kon op de valreep van vertrek haar ticket ruilen met een jong stel die samen wilden reizen. Maar er was nog maar één plek. Ze slaakt een zucht van verlichting. En dan kom je aan de praat. Ze had een pauze nodig zo is ze op de Camino gekomen. Even alleen, even iets voor haarzelf. Haar omgeving begrijpt niets van wat ze gaat doen. En dat alleen? Als vrouw?

Ze is haar Camino gestart in Leon. Op de Camino Frances. Omdat ze snel vorderde kon ze doorlopen naar Finisterra. Het belangrijkste dat ze geleerd heeft is om los te laten. We praten en zwijgen nog een tijd. Na ruim een uur komen we aan op het gloednieuwe busstation van Santiago. Als we afscheid nemen moet ze huilen. Van blijdschap en verdriet. Een kostbare ontmoeting. Het is een enorm toeval dat we elkaar ontmoeten. Of toch niet? Dit is de Camino. Of, zoals Réka dat zegt, het heeft zo moeten zijn.

Bij aankomst in het hotel is mijn kamer nog niet gereed. Dus ik ga lunchen en schrijf ondertussen dit verhaal. Ook slenter ook nog wat door Santiago. En wie kom ik tegen? Tessa. Op weg naar het vliegveld. In het voorbij gaan verteld ze me nog even dat ze haar vriend gebeld heeft en de relatie stopt. En dat ze een appartementje gevonden heeft, en daar heel binnenkort gaat wonen. Antikraak. Voor het eerst van haar leven alleen. Later vandaag zie ik Arno & Rikje. Het zal ongetwijfeld gezellig worden. Zo zie je maar: er gebeurt soms meer op een dag dan je van tevoren verwacht...

Dag 19: Finisterra

Maandag. Wasdag. En omdat ik toch geen verplichtingen als pelgrim meer heb, kan ik net zo goed even mijn kleren wassen. Zeker omdat pelgrims de neiging hebben om te stinken. Door alle handwasjes zijn je kleren wel fris maar niet schoon.

Tegenover mijn hotel zit een volautomatische wassalon. Ik zorg dat ik er als eerste ben. Om acht uur. Daar wordt in vlekkeloos Spaans uitgelegd hoe het werkt. En je begrijpt al: dat schiet niet op. Gelukkig is ook aan de analfabeet gedacht. Dus via de plaatjes begrijp ik wat er moet gebeuren. Dus nu zit ik geduldig een half uur te wachten tot de was klaar is. En eigenlijk ook een beetje trots: volgens mij heb ik nog nooit zelfstandig een was gedraaid! Het werd dus hoog tijd. Daarna maar even een ontbijtje regelen.

Dan zie ik Tessa weer terug. Ze staat met velen in de rij te wachten om in te stappen in de gereedstaande bus naar Santiago. We zijn beiden blij verrast. Ze heeft leuk gezelschap, een vriend en een vriendin. Het gaat goed met haar. Ze is blij. Maar moet gelijk door. De bus wacht niet. Zo zie je maar op de Camino kom je iemand altijd weer tegen.

En dan heb ik mijn Credential binnen! Een hele mooie. Waar je een mens blij mee kunt maken. Nu maar even op een terras aan de haven. Het is prachtig weer. En ik had nog geen sangria geproefd. Het leven is mooi. Morgen zie ik Arno & Rikje in Santiago. We gaan 's avonds een hapje eten. Heel leuk...

Dag 18: Van Corcubion naar Finisterra ( 18 km)

De hele etappe ruik je de zee al. Gaandeweg zie je die ook steeds meer. Finisterra, het einde van de wereld. Aan de ' Costa da Morte' de kust van de dood. Daar eindigt mijn pelgrimsreis. En omdat ik nu ook van Santiago naar Finisterra te voet gegaan ben , neem ik mijn rugzak mee naar het eindpunt. Bij de twee eerdere keren dat ik hier was had ik die niet bij me. Toen kwam ik per bus en met de auto. Nu heb ik ook mijn credential verdiend voor de Camino van Santiago naar Finisterre. En natuurlijk ben ik blij. Ik heb het gedaan. Ik ben klaar. Het geeft een super goed gevoel. En ik heb ook nog het geluk dat het mooi weer is. Om kwart voor elf kom ik aan. Ongeveer op het moment dat onze kerkgangers de zegen ontvangen! Mooi toch?

Een jonge dame, ook pelgrim, vraag ik een paar foto's te maken. Dan kom je ook in gesprek. Ze heeft de Camino Frances gedaan. Is daar heel enthousiast over. Heeft zichzelf beter leren kennen en leuk gezelschap ontmoet.

Al snel ga ik terug om wat te lunchen. En mezelf te trakteren op een groot glas bier. Daarna een prima hotel opgezocht. In de middag slenter ik nog even naar de haven. Daar tref ik Thomas. Woont in Stuttgart. 40 Jr. Ik heb hem eerder ontmoet. Vanaf maart heeft hij een sabattical. Toen en nu heeft hij de Camino Portugues gedaan. Nu met de bus naar Finisterra. Het bevalt hem hier zo goed dat hij er al vier dagen is. Morgen vertrekt hij. Hij werkt bij Mercedes en lost problemen op die zich bij de fabricage van auto's voordoen. Hij is sympathiek. Heel druk. Vrijgevig. Dit voorjaar met zijn vriendin gebroken. Ze vertrouwde hem nooit en wilde dus alles wat hij ondernam controleren. En dat werd steeds erger. Dat werkt natuurlijk niet. Nu ga ik eerst even wat eten. Morgen verder... Totaal gewandelde afstand: 364,2 km

Dag 17: Van Olveiroa naar Corcubion (23,7 km)

De wekker gaat. Dat klopt. Die heb ik gezet op half zeven. Ik sta op. Kleed me aan, pak alles in. Kijk op mijn horloge. Het is nog maar half zes. Shit. Hoe kan dat nou? Foutje? In ieder geval ga ik maar op pad. Na een uur kan ik een croissantje en een koffie scoren. Daarna is er geen enkele voorziening meer onderweg. Bij het ontbijtje heb ik een kort gesprek met een jonge Franse man (Fransen ontmoet je heel weinig op de Camino). Hij is in Saint Jean gestart. Nu via Santiago naar Muxia en Finisterra. Aan zo'n ontmoeting hou je altijd een goed gevoel over. 

De weg is mooi. Afwisselend bossig en open vlaktes. Onderweg splitst de route zich; je kunt Muxia of Finisterra kiezen. Natuurlijk steeds stijgend en dalend. De laatste kilometers buigt de weg af naar de kust. En gaat vrij steil omlaag. Haal een Zuid-Afrikaanse man in. Hem had ik wel eens eerder ontmoet. We lopen even samen op. Tot het eerste café aan de haven. Daar houden we pauze. Hij doet de Camino om sportieve redenen. Gelukkig geen grote problemen. En ook uit dankbaarheid dat hij dit kan doen waar veel generatiegenoten dit (niet) meer kunnen. Dat we ons rijk kunnen noemen daarin. Na de stop gaat hij alleen verder. 

Bij zijn vertrek komt 'Speedy Conzales' voorbij. Een Italiaanse jonge vrouw. Die bijnaam heeft ze van mij. Ik begroet haar met 'Hello Lia'. Ze lacht en zegt: no Speedy Conzales. Ze is er trots op. En weg is ze. Mijn Zuid-Afrikaanse vriend gaat vandaag naar Finisterre, morgen bus naar Santiago en maandag terugvlucht naar huis. Ik zoek even uit waar mijn herberg is en ga ook door. De laatste drie km. Voor vandaag. Bijna helemaal langs de kust. Bijna. 

Ik passeer een kerk. De deur staat open dus even zien of ik een stempel kan krijgen. Ja, dat kan. Er zit een man in de kerk die dat regelt. Neemt me mee naar de sacristie. Hij blijkt een Engelsman te zijn die permanent in Corcubion woont. Is bijna 80 jaar, maar nog topfit. Goed in vorm slikt geen pil. Wandelt elke dag. En is levenslustig. Hij heeft een appartement in Corcubion. Wonen in Spanje is veel goedkoper dan in Engeland. Voor het pensioen van €1500 kan hij hier riant leven. Bovendien is het klimaat hier het hele jaar prettig. Zijn vrouw is 64 en heeft nog een baan. Hij is gelukkig. En zet een stempel in mijn pelgrimspas. Prachtig zo'n ontmoeting. Die je elke dag wel hebt. Het zijn de pareltjes van de Camino. 

De herberg ligt iets voorbij Corcubion op een prachtige locatie. Aan een strandje. Van waar ik dit schrijf heb ik uitzicht op de haven. En ja, je mag jaloers zijn.

Totale afstand na 17 dagen: 346,2 km