Mijn broek zakt letterlijk af. Het gebeurt bij de laatste stop net in Valença. Doe mijn rugzak af en mijn broek floept ook omlaag! Hoe dat komt? Mijn linnen riem blijkt stuk. Gelukkig kan ik het snel repareren. Maar je staat wel gek te kijken.
De eerste foto's geven een indruk van de herberg. Binnen en buiten. Daar staan ook Martin en Bea op. Martin is net een stuiterbal. Tsjech, langere tijd in Mexico gewoond bij zijn zus (spreekt vloeiend Spaans). Woont nu in Noorwegen met zijn vriendin. En is basis arts. En hij weet dat hij niet heel lang wil studeren om bv specialist te worden. Hij praat ook nog met de snelheid van een mitrailleur. Hij weet het niet. Is op zoek. Ben benieuwd.
Gisteravond een topavond gehad. Alhoewel. Heel gezellige avond gehad. Eerst samen eten met Bengt (Zweed, 75jr.) Hij doet de Camino om zijn Engels te oefenen. Ja, dat kan natuurlijk ook. Hij heeft weinig tekst. En op bijna alles wat ik zeg reageert hij met een aarzelend uitgesproken: Okay.. Hij werkte in het onderwijs. Heeft later een trainingsbedrijf opgezet. Voor teambuilding. Dat werd heel groot. Met een bijbehorend hotel (100 bedden) En een restaurant. Jaarlijks meer dan 60000 klanten. Heeft het enkele jaren geleden verkocht. En is nu op zijn tweede Camino. Vorig jaar de Camino Frances.
Als we willen vertrekken worden we door een stel jongelui aan hun tafel uitgenodigd. Twee ervan heb ik al eerder gesproken. Radek, 45 Jr. Pool. Hij werkt in een fabriek in Zuid Polen, waar vliegtuigmotoren gebouwd worden. Ik denk voor Pratt & Whitney. Zeer aardige man overigens. Franziska, is Duitse en woont in Berlijn( 25?). Heeft net haar opleiding afgerond en is op zoek naar een baan. Iets met communicatie. En prompt krijgt ze een uitnodiging voor een interview twee dagen geleden. Dat doet ze dus online. Ze heeft er een goed gevoel bij. En er zitten drie Italiaanse jong mannen aan tafel die ik alleen kende van zien. Bengt en ik worden dus uitgenodigd. Op tafel likeur en whisky. Maar de flessen zijn bijna leeg. De Italianen schreeuwen om meer. Lachen gieren brullen. Maar dan wordt het een dame teveel; ze schreeuwt om stilte. En iets later ook een oudere man. Woest zijn ze. En dat geeft natuurlijk aanleiding voor meer hilariteit. Het wordt wel stiller. En er wordt natuurlijk vooral sssst gezegd.
Vandaag was weer een mooie etappe. Na anderhalf uur wel weer behoorlijk nat. Maar het klimmen was veel minder. En de regen minder lang. Op het eind passeer ik Valenca, een stad aan de Rio Minho, de grens met Spanje. Ik volg de lange brug over de rivier naar Tui. Daar slaap ik in een wat kleinschaliger herberg. In Tui ook een nog stempel gescoord in de aparte Kathedraal. Morgen de eerste Spaanse etappe dus...
Totaal na 7 dagen: 137,2 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten