De wekker gaat. Dat klopt. Die heb ik gezet op half zeven. Ik sta op. Kleed me aan, pak alles in. Kijk op mijn horloge. Het is nog maar half zes. Shit. Hoe kan dat nou? Foutje? In ieder geval ga ik maar op pad. Na een uur kan ik een croissantje en een koffie scoren. Daarna is er geen enkele voorziening meer onderweg. Bij het ontbijtje heb ik een kort gesprek met een jonge Franse man (Fransen ontmoet je heel weinig op de Camino). Hij is in Saint Jean gestart. Nu via Santiago naar Muxia en Finisterra. Aan zo'n ontmoeting hou je altijd een goed gevoel over.
De weg is mooi. Afwisselend bossig en open vlaktes. Onderweg splitst de route zich; je kunt Muxia of Finisterra kiezen. Natuurlijk steeds stijgend en dalend. De laatste kilometers buigt de weg af naar de kust. En gaat vrij steil omlaag. Haal een Zuid-Afrikaanse man in. Hem had ik wel eens eerder ontmoet. We lopen even samen op. Tot het eerste café aan de haven. Daar houden we pauze. Hij doet de Camino om sportieve redenen. Gelukkig geen grote problemen. En ook uit dankbaarheid dat hij dit kan doen waar veel generatiegenoten dit (niet) meer kunnen. Dat we ons rijk kunnen noemen daarin. Na de stop gaat hij alleen verder.
Bij zijn vertrek komt 'Speedy Conzales' voorbij. Een Italiaanse jonge vrouw. Die bijnaam heeft ze van mij. Ik begroet haar met 'Hello Lia'. Ze lacht en zegt: no Speedy Conzales. Ze is er trots op. En weg is ze. Mijn Zuid-Afrikaanse vriend gaat vandaag naar Finisterre, morgen bus naar Santiago en maandag terugvlucht naar huis. Ik zoek even uit waar mijn herberg is en ga ook door. De laatste drie km. Voor vandaag. Bijna helemaal langs de kust. Bijna.
Ik passeer een kerk. De deur staat open dus even zien of ik een stempel kan krijgen. Ja, dat kan. Er zit een man in de kerk die dat regelt. Neemt me mee naar de sacristie. Hij blijkt een Engelsman te zijn die permanent in Corcubion woont. Is bijna 80 jaar, maar nog topfit. Goed in vorm slikt geen pil. Wandelt elke dag. En is levenslustig. Hij heeft een appartement in Corcubion. Wonen in Spanje is veel goedkoper dan in Engeland. Voor het pensioen van €1500 kan hij hier riant leven. Bovendien is het klimaat hier het hele jaar prettig. Zijn vrouw is 64 en heeft nog een baan. Hij is gelukkig. En zet een stempel in mijn pelgrimspas. Prachtig zo'n ontmoeting. Die je elke dag wel hebt. Het zijn de pareltjes van de Camino.
De herberg ligt iets voorbij Corcubion op een prachtige locatie. Aan een strandje. Van waar ik dit schrijf heb ik uitzicht op de haven. En ja, je mag jaloers zijn.
Totale afstand na 17 dagen: 346,2 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten