Ze ploft naast me neer in de bus. Heeft ook weinig keus, het is de enige vrije plek. We reizen naar Santiago. Ullamaija, 45 jaar Finland. Verpleegkundige. Ze had een ticket voor een bus later maar die doet er twee uur langer over. En dat past haar heel slecht. Vanuit Santiago gaat ze direct door met de hoge snelheidstrein naar Madrid. Vannacht vliegt ze terug naar Finland. Ze kon op de valreep van vertrek haar ticket ruilen met een jong stel die samen wilden reizen. Maar er was nog maar één plek. Ze slaakt een zucht van verlichting. En dan kom je aan de praat. Ze had een pauze nodig zo is ze op de Camino gekomen. Even alleen, even iets voor haarzelf. Haar omgeving begrijpt niets van wat ze gaat doen. En dat alleen? Als vrouw?
Ze is haar Camino gestart in Leon. Op de Camino Frances. Omdat ze snel vorderde kon ze doorlopen naar Finisterra. Het belangrijkste dat ze geleerd heeft is om los te laten. We praten en zwijgen nog een tijd. Na ruim een uur komen we aan op het gloednieuwe busstation van Santiago. Als we afscheid nemen moet ze huilen. Van blijdschap en verdriet. Een kostbare ontmoeting. Het is een enorm toeval dat we elkaar ontmoeten. Of toch niet? Dit is de Camino. Of, zoals Réka dat zegt, het heeft zo moeten zijn.
Bij aankomst in het hotel is mijn kamer nog niet gereed. Dus ik ga lunchen en schrijf ondertussen dit verhaal. Ook slenter ook nog wat door Santiago. En wie kom ik tegen? Tessa. Op weg naar het vliegveld. In het voorbij gaan verteld ze me nog even dat ze haar vriend gebeld heeft en de relatie stopt. En dat ze een appartementje gevonden heeft, en daar heel binnenkort gaat wonen. Antikraak. Voor het eerst van haar leven alleen. Later vandaag zie ik Arno & Rikje. Het zal ongetwijfeld gezellig worden. Zo zie je maar: er gebeurt soms meer op een dag dan je van tevoren verwacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten