Het is nog donker. Zoals gewoonlijk. Alleen zijn we stiller dan anders. Wel een uur lopen we zwijgend de weg. Over 15 km wacht het Cruz de Ferro. Gisteravond heb ik mijn reisgenoten al over mijn stenen verteld die ik bij me heb om bij het Cruz de Ferro achter te laten.
Helaas heb ik verreweg de meeste stenen mee. Zo'n anderhalve kilometer voor het Cruz de Ferro wachten Sarah en Elena ons op. Die vertrekken altijd rond half vijf. Ze willen niet in de zon lopen. En gaan redelijk langzaam. Ze hebben een verrassing voor me. Vier Camino polsbandjes. Om te benadrukken dat we een team zijn. Geweldig. Dan op naar het Cruz de Ferro. Het valt me op dat er de laatste kilometer vlinders mee fladderen. Plotseling zien we het Cruz de Ferro. Als we genaderd zijn haal ik voorzichtig de stenen uit mijn broekzak. Elena maakt wat foto's. Ik heb er vijf bij me. Eén van Edith. Een bijzondere steen die ze het laatste jaar bij zich had. Toen ze me die gaf vroeg ik of ik hem wel mee moest nemen. De steen is zo prachtig. Heel resoluut zei ze: ik heb hem niet meer nodig. Dan een steen voor Charlotte. Die heeft voor mij ook een speciale betekenis. Ze overleed immers tijdens mijn eerste Camino in 2009. Dan een steen voor Julius. Hij heeft nooit de kans op leven gekregen. En Fleur heeft me een steen meegegeven. Vorig jaar meegenomen uit Idro. In 2009, ze kon toen amper lopen, heeft ze ook mijn steen uit onze tuin gepakt. En tenslotte een steen van mezelf. Reka roept me. Ik moet naast haar gaan zitten. We luisteren samen naar prachtige toepasselijke Italiaanse muziek. We zitten allebei te huilen. Dan sta ik op en beklim de enorme berg van verdriet. Boven aangekomen fluister ik een boodschap in de stenen. (Julie zei me dat het zo moest) Ik kus ze. En leg de stenen voorzichtig neer. Één voor één. Natuurlijk moet je dan huilen als je je realiseert hoeveel verdriet deze stenen vertegenwoordigen. Ik ben blij dat ik er met 'mijn team' ben. Na mij legt ook Reka haar steen. Ze moet ook heel erg huilen. Ze staat te trillen als een riet. Ondertussen zingt Elena een Boeddhistische mantra (gebed). Als laatsen leggen Sarah en Elena hun steen. En maken we een groepsfoto. Blijven nog even hangen. Daarna vervolgen we onze weg en laten het Cruz de Ferro achter ons. En er fladderen weer vlinders met ons mee. Nog veel meer dan op de heenweg. Is dat toeval?...
Helaas heb ik verreweg de meeste stenen mee. Zo'n anderhalve kilometer voor het Cruz de Ferro wachten Sarah en Elena ons op. Die vertrekken altijd rond half vijf. Ze willen niet in de zon lopen. En gaan redelijk langzaam. Ze hebben een verrassing voor me. Vier Camino polsbandjes. Om te benadrukken dat we een team zijn. Geweldig. Dan op naar het Cruz de Ferro. Het valt me op dat er de laatste kilometer vlinders mee fladderen. Plotseling zien we het Cruz de Ferro. Als we genaderd zijn haal ik voorzichtig de stenen uit mijn broekzak. Elena maakt wat foto's. Ik heb er vijf bij me. Eén van Edith. Een bijzondere steen die ze het laatste jaar bij zich had. Toen ze me die gaf vroeg ik of ik hem wel mee moest nemen. De steen is zo prachtig. Heel resoluut zei ze: ik heb hem niet meer nodig. Dan een steen voor Charlotte. Die heeft voor mij ook een speciale betekenis. Ze overleed immers tijdens mijn eerste Camino in 2009. Dan een steen voor Julius. Hij heeft nooit de kans op leven gekregen. En Fleur heeft me een steen meegegeven. Vorig jaar meegenomen uit Idro. In 2009, ze kon toen amper lopen, heeft ze ook mijn steen uit onze tuin gepakt. En tenslotte een steen van mezelf. Reka roept me. Ik moet naast haar gaan zitten. We luisteren samen naar prachtige toepasselijke Italiaanse muziek. We zitten allebei te huilen. Dan sta ik op en beklim de enorme berg van verdriet. Boven aangekomen fluister ik een boodschap in de stenen. (Julie zei me dat het zo moest) Ik kus ze. En leg de stenen voorzichtig neer. Één voor één. Natuurlijk moet je dan huilen als je je realiseert hoeveel verdriet deze stenen vertegenwoordigen. Ik ben blij dat ik er met 'mijn team' ben. Na mij legt ook Reka haar steen. Ze moet ook heel erg huilen. Ze staat te trillen als een riet. Ondertussen zingt Elena een Boeddhistische mantra (gebed). Als laatsen leggen Sarah en Elena hun steen. En maken we een groepsfoto. Blijven nog even hangen. Daarna vervolgen we onze weg en laten het Cruz de Ferro achter ons. En er fladderen weer vlinders met ons mee. Nog veel meer dan op de heenweg. Is dat toeval?...
Totaal na 100 dagen: 2336 km
Tot Santiago: 233 km
Tot Santiago: 233 km
Prachtig papa! En wat heb je het mooi onder woorden kunnen brengen 😘💙.
BeantwoordenVerwijderen