Waar moet het vandaag nu weer over gaan? Over de Pastoor en de Ezel? Over de wereldberoemde Pulpo? Over de schitterende route? Of over alles?
Gisteravond zijn we geland in een werkelijk schitterende, kleinschalige, albergue. Naast ons gezelschap (5 personen) arriveert er een Frans gezin met vijf kinderen. Ze hebben een ezel én een pastoor bij zich. De ezel draagt de bagage. En het jongste kind (3 jaar?). De pastoor François, (zoals de Paus zegt hij met een lach) is denk ik een broer van de vader van het gezin. Hij werkt en woont in Parijs. Hij verzorgt een huiskamer mis. In vol ornaat. Wij worden er voor uitgenodigd. Alleen Renate en ik geven daar gehoor aan. Dus we zijn met zeven personen en de Pastoor. Is best mooi. Alleen in prachtig Frans. En dat versta ik slecht. En ik mag gewoon meedoen aan de eucharistie, terwijl ik gezegd heb dat ik Protestant ben.
Vanmorgen zijn we voor ons doen heel laat vertrokken. Om zeven uur. Dat heeft een reden. Er moet geluncht worden in Melide. Werkelijk wereldberoemd vanwege de Pulpo (inktvis) die je er kunt eten. In 2009 was ik daar met Julia uit Brazilië. En die wilde ook persé de Pulpo daar eten. Dus wij vandaag ook. Tenminste; ik heb het bij langoustines gehouden. Iedereen blij. En de Pulpo mag wereldberoemd zijn, de organisatie in het restaurant is een puinhoop. Met twee hotello's uit Maastricht kunnen ze 50% meer omzetten. Terwijl ze nu al € 5000,00 per uur pakken.
De route vandaag is weer prachtig. En we hebben heel mooi weer om te lopen. Nu (om vier uur) zwaar bewolkt en een fijn spettertje. 26°. De herberg waar we geland zijn is splinternieuw. Van een Duitse eigenaar. Vandaar de naam; Albergue Alleman. Een heerlijke plek om te zijn. Ze hebben alleen geen Wienerschnitzels.
Morgen, maandag, de allerlaatste serieuze etappe. 27 km. Alhoewel, serieus? Het is een vrij vlakke etappe. En dan op dinsdag nog 21 km. Tot de Kathedraal. Dan zijn we op ons eindpunt. Want uiteindelijk is de bestemming de Camino (weg) er naar toe... En natuurlijk zie ik uit naar dinsdag. De ontvangst door Marja en Mark. De paar dagen samen in Santiago. En de thuiskomst vrijdagnacht. Want uiteindelijk verlang ik ook wel weer naar mijn kleinkinderen. En mijn Armanipak. Dat zal me nu wel weer prima passen...
Gisteravond zijn we geland in een werkelijk schitterende, kleinschalige, albergue. Naast ons gezelschap (5 personen) arriveert er een Frans gezin met vijf kinderen. Ze hebben een ezel én een pastoor bij zich. De ezel draagt de bagage. En het jongste kind (3 jaar?). De pastoor François, (zoals de Paus zegt hij met een lach) is denk ik een broer van de vader van het gezin. Hij werkt en woont in Parijs. Hij verzorgt een huiskamer mis. In vol ornaat. Wij worden er voor uitgenodigd. Alleen Renate en ik geven daar gehoor aan. Dus we zijn met zeven personen en de Pastoor. Is best mooi. Alleen in prachtig Frans. En dat versta ik slecht. En ik mag gewoon meedoen aan de eucharistie, terwijl ik gezegd heb dat ik Protestant ben.
Vanmorgen zijn we voor ons doen heel laat vertrokken. Om zeven uur. Dat heeft een reden. Er moet geluncht worden in Melide. Werkelijk wereldberoemd vanwege de Pulpo (inktvis) die je er kunt eten. In 2009 was ik daar met Julia uit Brazilië. En die wilde ook persé de Pulpo daar eten. Dus wij vandaag ook. Tenminste; ik heb het bij langoustines gehouden. Iedereen blij. En de Pulpo mag wereldberoemd zijn, de organisatie in het restaurant is een puinhoop. Met twee hotello's uit Maastricht kunnen ze 50% meer omzetten. Terwijl ze nu al € 5000,00 per uur pakken.
De route vandaag is weer prachtig. En we hebben heel mooi weer om te lopen. Nu (om vier uur) zwaar bewolkt en een fijn spettertje. 26°. De herberg waar we geland zijn is splinternieuw. Van een Duitse eigenaar. Vandaar de naam; Albergue Alleman. Een heerlijke plek om te zijn. Ze hebben alleen geen Wienerschnitzels.
Morgen, maandag, de allerlaatste serieuze etappe. 27 km. Alhoewel, serieus? Het is een vrij vlakke etappe. En dan op dinsdag nog 21 km. Tot de Kathedraal. Dan zijn we op ons eindpunt. Want uiteindelijk is de bestemming de Camino (weg) er naar toe... En natuurlijk zie ik uit naar dinsdag. De ontvangst door Marja en Mark. De paar dagen samen in Santiago. En de thuiskomst vrijdagnacht. Want uiteindelijk verlang ik ook wel weer naar mijn kleinkinderen. En mijn Armanipak. Dat zal me nu wel weer prima passen...
Totaal na 106 dagen: 2518 km
Tot Santiago: 49 km
Tot Santiago: 49 km
Goede aankomst in Santiago gewenst en welkom thuis daarna
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen