De afdaling vanaf het Cruz de Ferro is verschrikkelijk. Zelden zo iets ergs meegemaakt. Smal. Diepe geulen. Alles bedekt met losse stenen. Leistenen platen (glad). En dan nog eens lang. En heet. Kilometers. We hebben het gered en landen in een gloednieuwe, enorme, Albergue. Met zwembad. Wel acht persoonskamers. Uiteraard met stapelbedden. Op het terras van het zwembad tref ik later die middag Therese (31). Afkomstig uit Wurzburg. Ze zit er wat alleen bij. Lacht me lief toe. Onweerstaanbaar. We maken een praatje. Ze is met de fiets. Is ook bij het Cruz de Ferro gestopt. Dat was eigenlijk het doel van de reis. Na tien jaar heeft ze haar verkering uitgemaakt. Haar ex-vriend was van het besluiteloze en afhankelijke soort. Daar kan ze niet meer mee verder. Ze heeft een steen van huis mee. Om het af te sluiten. Maar het doet haar verschrikkelijk veel pijn. Ze huilt als ze het me vertelt. Haar toekomstplannen zijn in duigen gevallen. Ik leg haar uit dat het Cruz de Ferro niet het einde kan zijn. Het is het begin van de wedergeboorte van de pelgrim. En die is pas voltooid na het bezoek aan Finisterra. Ze is een mooie en heel slimme dame. Studeert wiskunde, filosofie en nu theologie. Maar ze wil ook een gezin. En dat zal nu wel even duren. Net op tijd realiseer ik me dat ze nu heel eenzaam is. Immers fietsers moeten elke dag nieuwe vrienden maken.
De meeste pelgrims gaan te voet. Er zijn weinig fietsers die alleen gaan. En zeker niet van haar generatie. Ze loopt al weer weg als ik me dat realiseer. Dus erachter aan. Nodig haar uit om samen met ons te eten. En bij ons te komen zitten. Ze klaart helemaal op. Dat geeft me een goed gevoel. En mijn meiden ontvangen haar met open armen. Natuurlijk moet Reka gniffelen dat ik weer met een mooie dame aan pap. (Daar heeft ze al eens een weddenschap over gesloten). Maar eerlijk; dit is pure overmacht. Ze lachte zo lief naar me.
We zijn dus nu met de pelgrimage de fase van de wedergeboorte ingegaan. De reis nadert ook zijn einde. Volgende week dinsdag zijn we in Santiago. Marja en Mark komen mij daar dan 'ophalen'. Dinsdag komen ze Reka en mij tegemoet. Die dag is het de verjaardag van Reka's nichtje. We blijven een dag in Santiago, dan samen naar Finisterra. Vrijdagavond landen we op Schiphol (als het vliegtuig op tijd is) en rond middernacht hoop ik weer de Holthuizerdreef op te lopen. Als het nog een beetje christelijke tijd is drinken we nog een borreltje. Maar eerst nog 200 km wegwerken...
De meeste pelgrims gaan te voet. Er zijn weinig fietsers die alleen gaan. En zeker niet van haar generatie. Ze loopt al weer weg als ik me dat realiseer. Dus erachter aan. Nodig haar uit om samen met ons te eten. En bij ons te komen zitten. Ze klaart helemaal op. Dat geeft me een goed gevoel. En mijn meiden ontvangen haar met open armen. Natuurlijk moet Reka gniffelen dat ik weer met een mooie dame aan pap. (Daar heeft ze al eens een weddenschap over gesloten). Maar eerlijk; dit is pure overmacht. Ze lachte zo lief naar me.
We zijn dus nu met de pelgrimage de fase van de wedergeboorte ingegaan. De reis nadert ook zijn einde. Volgende week dinsdag zijn we in Santiago. Marja en Mark komen mij daar dan 'ophalen'. Dinsdag komen ze Reka en mij tegemoet. Die dag is het de verjaardag van Reka's nichtje. We blijven een dag in Santiago, dan samen naar Finisterra. Vrijdagavond landen we op Schiphol (als het vliegtuig op tijd is) en rond middernacht hoop ik weer de Holthuizerdreef op te lopen. Als het nog een beetje christelijke tijd is drinken we nog een borreltje. Maar eerst nog 200 km wegwerken...
Totaal na 101 dagen: 2367 km
Tot Santiago: 202 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten