Het is stil op de route. Je hoort vooral de vogels fluiten. Vanmorgen al direct voor de keuze: volg ik de beschreven route of ga ik rechtstreeks via de doorgaande D-weg. Rechtstreeks is 5 km. Via de beschreven route is 9 km. Toch kies ik daarvoor. D-wegen zijn saai. En de wandelroute is prachtig. Afwisselend stukken asfalt, landwegen en oude Romeinse wegen. Ben dus weer blij met mijn keuze. De Via Lemovicensis is bovendien goed beschreven in het routeboek. En ook belangrijk: goed bewegwijzerd.
De camping van gisteren wordt voor een paar weken beheerd door een jong Nederlands echtpaar (rond de dertig?). Ze wonen op 5 km afstand (de Nederlandse eigenaar is voor enkele weken afwezig). Zij is gepromoveerd biologe. Hij is loodgieter. Zij is Friezin. Hij komt uit Nijverdal. Heel sympathieke jonge mensen. Ze doen hun gloeiende best het de gasten naar hun zin te maken. Zelf zijn ze bezig een algenkwekerij op te zetten. Over een paar maanden gaan ze voor enige tijd naar Nederland om zaken rond het kweken van algen uit te testen in het laboratorium.
Het restaurant op de camping wordt sinds vier jaar geëxploiteerd door twee mannen. Al 27 jaar bij elkaar. De ene is de kok. De andere ontvangt de gasten en verzorgt de bediening. In de winter is hij vrachtwagenchauffeur. Ze wonen ook in de buurt en onderzoeken of ze ook in de winter kunnen blijven. Zijn bezig in hun woning een huiskamerrestaurant te ontwikkelen. Het zou best kunnen lukken. De kok is heel goed.
Zo trekken iedere dag niet alleen landschappen maar vooral ook mensen voorbij. Met hun levensverhalen. Hun dromen. Voor mij geeft dat een bijzondere glans aan mijn pelgrimstocht.
Aangekomen in Saint-Reverien blijkt de Refuge Pelerin Municipal gesloten. In het boekje staan wel een naam en straat waar je de sleutel kunt halen maar geen huisnummer. Dus ik bel bij een willekeurig adres aan. Er wordt open gedaan door een lange statige vriendelijke oudere meneer. Blijkt een Nederlandse man, die al heel lang in Frankrijk woont. Lange tijd als Secretaris-Generaal van een Beroepsorganisatie in Parijs. Nu, na zijn pensionering, hier. Hij brengt mij keurig naar de contactpersoon van de herberg. De pelgrimsherberg is het oude postkantoor van Saint-Reverien. Oud maar gezellig. Er staan voorraden met eten en drinken. Wat je gebruikt, schrijf je op en reken je morgen af. Wat een vertrouwen. Wat een luxe. De zon schijnt nu, dus de tent en de was kunnen drogen. Ik was eerst eigenlijk van plan om over wat kleine ongemakken van het pelgrimeren te schrijven. Maar het verhaal is al te lang. Dus moet dat even wachten....
De camping van gisteren wordt voor een paar weken beheerd door een jong Nederlands echtpaar (rond de dertig?). Ze wonen op 5 km afstand (de Nederlandse eigenaar is voor enkele weken afwezig). Zij is gepromoveerd biologe. Hij is loodgieter. Zij is Friezin. Hij komt uit Nijverdal. Heel sympathieke jonge mensen. Ze doen hun gloeiende best het de gasten naar hun zin te maken. Zelf zijn ze bezig een algenkwekerij op te zetten. Over een paar maanden gaan ze voor enige tijd naar Nederland om zaken rond het kweken van algen uit te testen in het laboratorium.
Het restaurant op de camping wordt sinds vier jaar geëxploiteerd door twee mannen. Al 27 jaar bij elkaar. De ene is de kok. De andere ontvangt de gasten en verzorgt de bediening. In de winter is hij vrachtwagenchauffeur. Ze wonen ook in de buurt en onderzoeken of ze ook in de winter kunnen blijven. Zijn bezig in hun woning een huiskamerrestaurant te ontwikkelen. Het zou best kunnen lukken. De kok is heel goed.
Zo trekken iedere dag niet alleen landschappen maar vooral ook mensen voorbij. Met hun levensverhalen. Hun dromen. Voor mij geeft dat een bijzondere glans aan mijn pelgrimstocht.
Aangekomen in Saint-Reverien blijkt de Refuge Pelerin Municipal gesloten. In het boekje staan wel een naam en straat waar je de sleutel kunt halen maar geen huisnummer. Dus ik bel bij een willekeurig adres aan. Er wordt open gedaan door een lange statige vriendelijke oudere meneer. Blijkt een Nederlandse man, die al heel lang in Frankrijk woont. Lange tijd als Secretaris-Generaal van een Beroepsorganisatie in Parijs. Nu, na zijn pensionering, hier. Hij brengt mij keurig naar de contactpersoon van de herberg. De pelgrimsherberg is het oude postkantoor van Saint-Reverien. Oud maar gezellig. Er staan voorraden met eten en drinken. Wat je gebruikt, schrijf je op en reken je morgen af. Wat een vertrouwen. Wat een luxe. De zon schijnt nu, dus de tent en de was kunnen drogen. Ik was eerst eigenlijk van plan om over wat kleine ongemakken van het pelgrimeren te schrijven. Maar het verhaal is al te lang. Dus moet dat even wachten....
Totaal na 38 dagen: 880 km
Wat een luxe zo'n gevulde koelkast - je hebt het verdient!!!!
BeantwoordenVerwijderenverdiend .. oeps
BeantwoordenVerwijderen