Het is weer oorverdovend stil vannacht. En aardedonker. Donker zoals het bedoeld is. Alleen in de verte, ver weg in het dal, zie je wat lichtjes. En de enige geluiden die je hoort zijn die van de natuur zelf. Een heerlijke plek. Gisteravond hier ook een warme maaltijd gegeten. Spaghetti met spekjes. Een groene salade met allemaal verse ingrediënten uit de eigen moestuin en een heerlijke dressing. En tot slot Fromage Blanc. Als ik in de buurt woonde kwam ik hier vaker. Heb wat moeite om me van deze comfortabele plek los te maken. Heb ook geen haast. De etappe is kort, 18 km. Laat gestart (10.00 uur). Pas vanaf 16.00 uur ben je welkom in de Refuge Pelerin. Deze wordt geheel door vrijwilligers gerund. Dus waarom zou ik me haasten. Ainay-le-Chateau is maar klein. Dat heb je zo gezien. En als ik er arriveer blijkt de Mairie weer gesloten! Dus geen mooi stempel vandaag.
De etappe vandaag is weer wonderschoon. Wat ben ik blij dat ik deze 'Voie historique de Vezelay' heb gekozen. Het is werkelijk een schitterende weg. Vooraf had ik wat twijfels. Is de route wel mooi en afwisselend. Is die niet te saai. Het tegendeel is het geval. Ik voel me ook steeds meer op mijn gemak als pelgrim. Geen haast. En ik zie wel wat de dag brengt.
Volgens Wim en Roos, mijn gastheer en -vrouw, is het dit jaar duidelijk rustiger met pelgrims dan andere jaren. Ook vorig jaar was dat al zo. Ik ervaar wel dat ik weinig medepelgrims ontmoet. Maar dat was in 2009 na Vezelay ook het geval. Af en toe één of enkele. Misschien vanavond in de Refuge.
De eerste 1000 km ligt achter me! Zo groeit mijn pelgrimage iedere dag.
Langzaam maar zeker. Heel gestaag. Het begint ergens op te lijken. En de komende tijd hou ik er ook lekker de vaart in. Pas in Limoges een rustdag. Dat zijn nog zo'n 11 etappes. En 270 km. En ik ben nog steeds nieuwsgierig. Naar de landschappen, de plaatsen en de mensen die je passeert. Gelukkig maar, want de weg is nog lang. Afgelopen dagen was ik wel even bang dat mijn camino zou mislukken. Door mijn haperende been. Maar dat lijkt nu toch voorlopig opgelost. Zal er volgend jaar wel weer mee naar de chirurg moeten. Dat zien we dan wel. Ook rechts is niet helemaal fris meer. Nu gaat het goed. En hopelijk blijft dat zo. Dus: Ultreia...voorwaarts.
De etappe vandaag is weer wonderschoon. Wat ben ik blij dat ik deze 'Voie historique de Vezelay' heb gekozen. Het is werkelijk een schitterende weg. Vooraf had ik wat twijfels. Is de route wel mooi en afwisselend. Is die niet te saai. Het tegendeel is het geval. Ik voel me ook steeds meer op mijn gemak als pelgrim. Geen haast. En ik zie wel wat de dag brengt.
Volgens Wim en Roos, mijn gastheer en -vrouw, is het dit jaar duidelijk rustiger met pelgrims dan andere jaren. Ook vorig jaar was dat al zo. Ik ervaar wel dat ik weinig medepelgrims ontmoet. Maar dat was in 2009 na Vezelay ook het geval. Af en toe één of enkele. Misschien vanavond in de Refuge.
De eerste 1000 km ligt achter me! Zo groeit mijn pelgrimage iedere dag.
Langzaam maar zeker. Heel gestaag. Het begint ergens op te lijken. En de komende tijd hou ik er ook lekker de vaart in. Pas in Limoges een rustdag. Dat zijn nog zo'n 11 etappes. En 270 km. En ik ben nog steeds nieuwsgierig. Naar de landschappen, de plaatsen en de mensen die je passeert. Gelukkig maar, want de weg is nog lang. Afgelopen dagen was ik wel even bang dat mijn camino zou mislukken. Door mijn haperende been. Maar dat lijkt nu toch voorlopig opgelost. Zal er volgend jaar wel weer mee naar de chirurg moeten. Dat zien we dan wel. Ook rechts is niet helemaal fris meer. Nu gaat het goed. En hopelijk blijft dat zo. Dus: Ultreia...voorwaarts.
Totaal na 46 dagen: 1009 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten