Mijn ogen worden dronken van de prachtige landschappen. Op de route naar Burgos is het landschap weer duidelijk anders dan de voorgaande etappes. Maar ook weer heel mooi. Het duizelt je soms van alle indrukken. Iedere dag nieuwe vergezichten. Nieuwe dorpen en steden. Een nieuw bed. Nieuwe kamergenoten. Om de route af te leggen is het fantastisch weer. Zwaar bewolkt. 23°. Begin van de middag schijnt de zon weer. Maar lang niet zo stinkend heet als in Nederland. Dat komt goed uit want morgen staan er 32 km op het menu. Als ik wil kan ik na 20 km stoppen. Als het zo goed gaat als gisteren en vandaag ga ik door. Na Burgos wachten eindeloze vlakten. Met geen schaduw. Dus dit weer moet je gebruiken door flinke etappes te gaan.
Reka vroeg me vandaag waarom ik weer dezelfde tocht maak als bijna tien jaar geleden. En zo lang van huis van wie je lief zijn. Marja, kinderen en kleinkinderen. Ik probeer het uit te leggen. Dat mijn route tot de Spaanse grens anders is. Dat de Camino Francais voor mij de meest spirituele is. Vooral ook door de vele ontmoetingen met mensen. Dat Marja een eigen leven heeft. En mijn kleinkinderen het wel zullen overleven. Natuurlijk mis ik hen. Daarom maak ik de tocht zo kort mogelijk. Sterker: waar ik eerder dacht uiterlijk 8 september terug te zijn, ben ik vermoedelijk al eind augustus thuis. En dat ik er op haar leeftijd (37) nooit aan gedacht zou hebben deze tocht te doen. Ze kan het nauwelijks geloven. En heeft een diep respect voor Marja. En de (klein)kinderen. Uiteindelijk is de tocht zolang als die is. Er wachten nog diverse heel belangrijke momenten. Vooral het Cruz de Ferro (IJzeren kruis). Ik heb tenslotte een rugzak vol tranen bij me. Die draag ik met liefde. Maar laat die tranen ook met liefde achter bij het Cruz de Ferro. Daar doe ik de Camino tenslotte ook voor...
Reka vroeg me vandaag waarom ik weer dezelfde tocht maak als bijna tien jaar geleden. En zo lang van huis van wie je lief zijn. Marja, kinderen en kleinkinderen. Ik probeer het uit te leggen. Dat mijn route tot de Spaanse grens anders is. Dat de Camino Francais voor mij de meest spirituele is. Vooral ook door de vele ontmoetingen met mensen. Dat Marja een eigen leven heeft. En mijn kleinkinderen het wel zullen overleven. Natuurlijk mis ik hen. Daarom maak ik de tocht zo kort mogelijk. Sterker: waar ik eerder dacht uiterlijk 8 september terug te zijn, ben ik vermoedelijk al eind augustus thuis. En dat ik er op haar leeftijd (37) nooit aan gedacht zou hebben deze tocht te doen. Ze kan het nauwelijks geloven. En heeft een diep respect voor Marja. En de (klein)kinderen. Uiteindelijk is de tocht zolang als die is. Er wachten nog diverse heel belangrijke momenten. Vooral het Cruz de Ferro (IJzeren kruis). Ik heb tenslotte een rugzak vol tranen bij me. Die draag ik met liefde. Maar laat die tranen ook met liefde achter bij het Cruz de Ferro. Daar doe ik de Camino tenslotte ook voor...
Totaal na 91 etappes: 2076 km
Nou papa. De (klein)kinderen vinden het alleen maar mooi dat je doet wat je graag wil. En met deze blog zijn we er een beetje bij. Emma en Rose vinden het fantastisch dat je naar Spanje gaat, want daar woont Sinterklaas.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je zo vlot gaat. Houd vol en goede reis.