Groeten. En gegroet worden. Kennen en herkennen. Weten dat je gekend wordt. Weten dat je medepegrims herkent. Het is bijna een sekte. Gelukkig maar voor een paar weken. Maar het is belangrijk. En leuk. Mij kennen velen als wie een zeer lange afstand gaat. En snel is. Beiden kloppen. De pelgrims zijn een prettige gemeenschap op zich. En de 'locals' zijn bijzonder vriendelijk. Ze proberen te helpen. Ze groeten. En zijn vaak zichtbaar blij met je komst.
Gisteravond afscheid genomen van Siobhan. De bedoeling was dat ze vanaf Burgos naar Astorga zou fietsen. Alles geregeld via internet. Gaat gistermiddag haar fiets ophalen: vanaf twee uur s' middags gesloten t/m maandag. Een fikse tegenvaller. Maar misschien ook wel een 'blessing in disguise'. Ze heeft nl last van hele forse blaren. Die veel te laat behandeld zijn. Nu kan ze een dag rust nemen. En een deel van haar etappes met de bus doen. Misschien zie ik haar nog in Santiago. Als ik tenminste het huidige schema blijf volgen.
Na Burgos beginnen de Mesetas. Eindeloze korenvelden. En velden met zonnebloemen. Tot aan Leon, bijna 200 km. Vlakheid en eentonigheid.
We zien wel. Vandaag op de route weer een politie patrouille. Dit keer op squads. Anders zouden ze de paden, die wij lopen, nooit kunnen bereiken.
Ik was van plan de hele route alleen te lopen. Tot mijn verbazing en verrassing arriveert Reka op mijn eerste stop. Ze zou pas na het ontbijt vertrekken. Bijna een uur na mij. En de etappe alleen gaan. Wel gezellig. Na de tweede stop gaat ze in alleen door. Kan ik wat telefoontjes plegen. Dus het laatste deel van de etappe weer lekker alleen. Tot ik Julie inhaal. Een Engelse dame (45). Maken een praatje. Ze heeft het zichtbaar moeilijk. Heeft de dag ervoor 43 km gedaan! En nu weer ruim 30. Logisch. Ik besluit bij haar te blijven. Julie uit de buurt van Manchester. Praten en gezelschap houden geeft afleiding. Ze haalt het. s' Middags bedankt ze me uitvoerig. Natuurlijk stel ik dat op prijs. Nu geland in een prettige Albergue. In een plaatsje van niks. Dus we hoeven geen stap meer te doen. Heerlijk. Maar morgen: Ultreia... steeds voorwaarts.
Gisteravond afscheid genomen van Siobhan. De bedoeling was dat ze vanaf Burgos naar Astorga zou fietsen. Alles geregeld via internet. Gaat gistermiddag haar fiets ophalen: vanaf twee uur s' middags gesloten t/m maandag. Een fikse tegenvaller. Maar misschien ook wel een 'blessing in disguise'. Ze heeft nl last van hele forse blaren. Die veel te laat behandeld zijn. Nu kan ze een dag rust nemen. En een deel van haar etappes met de bus doen. Misschien zie ik haar nog in Santiago. Als ik tenminste het huidige schema blijf volgen.
Na Burgos beginnen de Mesetas. Eindeloze korenvelden. En velden met zonnebloemen. Tot aan Leon, bijna 200 km. Vlakheid en eentonigheid.
We zien wel. Vandaag op de route weer een politie patrouille. Dit keer op squads. Anders zouden ze de paden, die wij lopen, nooit kunnen bereiken.
Ik was van plan de hele route alleen te lopen. Tot mijn verbazing en verrassing arriveert Reka op mijn eerste stop. Ze zou pas na het ontbijt vertrekken. Bijna een uur na mij. En de etappe alleen gaan. Wel gezellig. Na de tweede stop gaat ze in alleen door. Kan ik wat telefoontjes plegen. Dus het laatste deel van de etappe weer lekker alleen. Tot ik Julie inhaal. Een Engelse dame (45). Maken een praatje. Ze heeft het zichtbaar moeilijk. Heeft de dag ervoor 43 km gedaan! En nu weer ruim 30. Logisch. Ik besluit bij haar te blijven. Julie uit de buurt van Manchester. Praten en gezelschap houden geeft afleiding. Ze haalt het. s' Middags bedankt ze me uitvoerig. Natuurlijk stel ik dat op prijs. Nu geland in een prettige Albergue. In een plaatsje van niks. Dus we hoeven geen stap meer te doen. Heerlijk. Maar morgen: Ultreia... steeds voorwaarts.
Totaal na 92 dagen: 2108 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten